وقتی که سقف آرزویی بر سرت نیست،،،

یا قلب گرم و مهربانی در برت نیست،،،

آنجا که تن پوش شب و سوز زمستان،،،

جز زمهریر اشک چشمان ترت نیست،،،،،

خوابیده خلقی در میان هرم بستر ،،،،،،

اما تو را جز جان سرما بسترت نیست،،،

در سر هوای آرزو کی پرورانی،،،

چون در هوای آرزو بال و پرت نیست،،،

ما، در خیال خواب و رویای شبانه،،،

بندی کابوسی، رهایی یاورت نیست،،،

حق داری از ابر برآشفته بنالی،،،،،،

زیرا سرشکش، اشک گرم مادرت نیست،،،

قلب خیابان است و رقص مرگ و دندان،،،،،

آوار آوازی  چنین  درد آورت نیست،،،،

آنسو ترک، سر بر فلک، برجی نهاده،،،

بی دغدغه، سرریز نور و باورت نیست،،،

تو غرق اندوهی و آنها غرق شادی،،،،

خط فاصله، جایی برای معذرت نیست،،،

سقفت هوا باشد، زمین هم بستر تو ،،،

دستی به جز دست خدا، یاریگرت نیست،،،

/// تقدیم به مهران عزیز و همه ی آنهایی که سقفشان آسمان و فرششان زمین است، به امید سقفی پر از امید///

قدم نزن رو خاطرات

مسیر تاول می شه پات

اسیر بی حوصلگی

می شینه شبنم تو چشات

ورق نزن گذشته رو

روزای سرد رفته رو

دوباره شاهینی نکن

کبوترای خسته رو

خاکو بده رو خاطرات

خاطرمونو بد نکن

دست امیدو پس نزن

راه امیدو سد نکن

قلم بکش رو کشمکش

رو شک و تردید و تنش

رو هر چی که بود و نبود

قلم بکش، قلم بکش

چی می شد بچه می موندیمو بزرگ نمیشدیم

پشت این صورتک بچه ها گرگ نمی شدیم

دلامون یه گوله آتیش، لبامون پر از ترک

می پریدیم از رو گلها، عینهو یه شاپرک

به جای دوچرخه با یه طوقه سرگرم می شدیم

جلوی بزرگترا مث یه موم نرم می شدیم

کاش می شد تو کوچه های بچه گی ساز بزنیم

ساده وار و بچه گونه ، زیر آواز بزنیم

می شد از کنار کوچه ، لخ و لخ پایی کشید

حتی خورشید و تو آسمون مقوایی کشید

یا شبا رو پشتبون، خیره به تاق آسمون

دنبال قشنگ ترین ستاره های کهکشون

کاش می شد بچه می موندیم، عاشق شاپرکا

تشنه ی رسیدن یک به یک قاصدکا

چی می شد بچه می موندیمو بزرگ نمی شدیم

حیرون دروغ چوپونه و گرگ نمی شدیم...